Ulica znana do tej pory jako Aleksandrowska od 1919 roku stała się ulicą Warszawską. Nazwa jak najbardziej właściwa gdyż odwoływała się do historycznego traktu prowadzącego tędy w XVIII w przez Bielsk Podlaski do Warszawy. W 1934 na krótko otrzymała ona nazwę Bolesława Pierackiego (ministra sprawa wewnętrznych, zamordowanego przez ukraińskich nacjonalistów). Zbudowane wcześniej miejskie rezydencje, siedziby banków, policja, straż ogniowa, szkoły nadal były ozdobą tej ulicy, zaliczając się do najciekawszej zabudowy miasta.

Ulica Mickiewicza (do roku 1919 ul. Puszkińska) w okresie międzywojennym zyskała reprezentacyjny wygląd. Stała się osią wydzielonego sektora, w którym wzniesiono obiekty związane z funkcjonowaniem administracji państwowej. Za istniejącym już budynkiem Gimnazjum Żeńskiego im. Anny z Sapiechów Jabłonowskiej w latach 1928- 1929 wybudowano dwa nowoczesne obiekty- Izby Skarbowej i Sądu Okręgowego.  Autorem ich był architekt Kazimierz Tołłoczko.

Ulica Świętojańska (wcześniej nazwana ulicą Prudską- od rosyjskiego słowa prudi staw) zawdzięcza swoją nazwę figurze św. Jana Nepomucena stojącej przy moście na rzece Białej. Nadal mogła szczycić się ona największym zakładem włókienniczym w mieście, zajmującym spory kwartał położony na rogu ulicy Świętojańskiej i Mickiewicza.  Naprzeciw istniejącej fabryki w latach 1920-1930 powstała kolonia domów mieszkalnych pracowników Urzędu Wojewódzkiego, zaprojektowana przez cenionego warszawskiego architekta Juliana Lisieckiego.