Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego (BIAŁYSTOK)
Drewniana willa wybudowana została przez rodzinę Malinowskich-jedną z najznamienitszych mieszczańskich rodzin w Białymstoku. W 1889 roku nieruchomość tę zakupił generał major Mikołaj Fiedorowicz baron von Driesen i rozpoczął gruntowną przebudowę budynku, nadając mu cechy rezydencji. Zgodnie z ówczesną modą wystrój wnętrza charakteryzował się różnorodnością stylów. Salon mauretański, hall angielski, salonik barokowy, przedzielały inne pomieszczenia, bogato zdobione sztukateriami i malowidłami ściennymi. Niestety posiadłością tą cieszył się on do 1898 roku w związku z przeniesieniem służbowym do Dyneburga.
Po nim rezydencja przechodziła z rąk do rąk i między innymi rezydowali w nim – białostocki kupiec Abram Tyktin , Adela Hasbach, rodzina Beckerów i Anna Łukaszewicz. Później był okres wojenny i budynek powoli tracił swoją rangę. Po 1944 roku gdy budynek został skomunalizowany było jeszcze gorzej i niegdyś tak dostojna nieruchomość popadała w ruinę.
Odmiana nastąpiła po 1990 roku gdy po przeprowadzonych tam pracach remontowych i konserwatorskich w 1993 roku otwarte zostało tam Muzeum Rzeźby Alfonsa Karnego.
Po wielu latach ten wyjątkowy budynek zyskał równie godnego lokatora- a właściwie to co po nim pozostało- rzeźby.
Ten utalentowany białostocki rzeźbiarz pozostawił po sobie bogatą spuściznę, głównie w postaci wspaniałych rzeźbiarskich portretów. O wybitnym talencie artysty świadczą nagrody jakie wielokrotnie zdobywał na polskich i europejskich konkursach, oraz to że przez krytykę uznany został za jednego z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy.
Można śmiało powiedzieć że w portrecie nie miał sobie równych i nie ma do dzisiaj.
W jego dorobku odnaleźć możemy portrety wybitnych polskich i zagranicznych postaci.
W wykonanych przez siebie dziełach potrafił nie tylko doskonale uchwycić podobieństwo portretowanego modela, ale też tchnąć ducha osoby do martwego tworzywa w którym tworzył.
Drewniana willa- najlepiej zachowany przykład miejskiej rezydencji z końca XIX ul. Świętojańska 17. Wpisana do rejestru zabytków pod nr : 359 z 14.06.1975 roku
