Kościół benedyktynek p. w. Wszystkich Świętych jest późnobarokową budowlą wzniesioną według projektu Pawła Fontany z fun­dacji braci Kuczyńskich - Wiktoryna i Marcina. Pierwszą drewnianą świą­tynię wraz z konwentem dla sióstr w tym miejscu ufundował w 1623 roku Wojciech Niemira, wojewoda podla­ski. Do Drohiczyna przybyła z Torunia 1 listopada 1623 roku wraz z trzyna­stoma mniszkami Zofia Kiszczanka, która została pierwszą ksieni zakonu. Budowle te spalono w czasie najaz­du Rakoczego w 1657 roku. Odbudo­wano je dzięki fundacji króla Jana Ka­zimierza oraz rodziny Niemirów.

Benedyktynki znalazły się w trud­nej sytuacji po trzecim rozbiorze Pol­ski w 1795 roku. Położone po połu­dniowej stronie Bugu dobra ziemskie przejął rząd austriacki, a folwark i zie­mię w pobliżu Drohiczyna - Prusacy. W 1854 roku rząd carski nakazał za­mknięcie kościoła benedyktynek. Była to kara za patriotyczną postawę za konnic. W 1856 roku na mocy carskie­go ukazu zamknięto klasztor, a mnisz­ki wywieziono do Wilna. Jednak już w następnym roku cztery z nich wraz czterema szarytkami z Ciechanowca powróciły do Drohiczyna. W czasie powstania styczniowego mniszki udzielały pomocy powstańcom, prze­chowywały rannych oraz prowadziły polską szkołę. Po upadku powstania w ramach represji szarytki ukarano wysokimi karami pieniężnymi i wyda­lono z Drohiczyna, a benedyktynki aresztowano i osadzono w więzieniu w Bielsku Podlaskim, następnie wy­wieziono do Grodna. W klasztorze próbowano osadzić prawosławne mniszki. W zakrystii kościoła urządzo­no małą cerkiew pod wezwaniem św. Agapita. Mniszki opuściły klasztor w 1885 roku. Urządzono w nim wtedy koszary dla wojska. Wkrótce budynki klasztorne decyzją władz carskich zo­stały rozebrane, a materiał pochodzą­cy z rozbiórki przeznaczono na bu­dynki cerkiewne. W 1918 roku kościół przywrócono katolikom. W roku 1957 do Drohiczyna wróciły benedyktynki. Powoli odbudowano budynki klasz­torne.

Kościół jest późnobarokową, bez-wieżową budowlą jednonawową. Zdobi ją piękna fasada z dwoma usta­wionymi pod kątem skrzydłami bocz­nymi. Fasada zwieńczona jest rozbu­dowanym szczytem ze spływami wo­lutowymi. Wnętrze świątyni przykry­wa sklepienie kolebkowe z lunetami. Z pierwotnego wystroju zachowało się niewiele. Jest to krucyfiks z pierw­szej połowy XVIII wieku, obraz św. Benedykta z pierwszej połowy XVII wieku oraz trzy rzeźby barokowe przedstawiające Chrystusa Bolesne­go, św. Jana Chrzciciela i św. Marka Ewangelistę. We wnętrzu umieszczo­no tablicę pamiątkową poświęconą Władysławowi Syrokomli (Ludwikowi Kondratowiczowi 1823-1862).

 Informacje pochodzą z przewodnika "Podlaski przełom Bugu" autorstwa Marka Nasiadka